de decembermaand

Surinamers houden van December en dat is te merken. Tijdens de kerstperiode zie je overal kerstversiering in alle geuren en kleuren. In een van de rijkere buurten van Paramaribo is een hele straat versierd metkitscherige bomen en op het onafhankelijkheidsplein staat een 26 meter hoge kerstboom. Ook met oud en nieuw weten ze er ieder jaar weer een groot feest van te maken.

Ik zal vanaf het begin beginnen, wij zijn voorafgaand aan de drukke dagen van kerst en oud en nieuw lekker wezen ontspannen bij Isadou. Isadou is een vakantieoord, gelegen tussen de stroomversnellingen aan de boven-suriname rivier. We verbleven en gezellige vier persoons-lodges en hadden voldoende tijd om lekker bij of in de stroomversnellingen te liggen. Het gebied waar Isadou zich bevindt, staat bekend om haar marroncultuur. De Marrons, afstammelingen van weggelopen slaven, hebben zich lang geleden in het binnenland gevestigd en hebben daar een nieuw bestaan opgebouwd. Vrouwen wassen in de rivier en tijdens de boottocht naar Isadou zie je overal kinderen baden in het water. Op de tweede dag zijn we naar Jaw Jaw geweest. De leefwijze van de inwoners van Jaw Jaw is volgens de traditionele Afrikaanse cultuur. De leiding is in handen van een kaptein en de inwoners van het dorp leven voornamelijk van de jacht en visvangst. Na drie heerlijke dagen ontspannen was het tijd om weer terug te gaan naar de drukte van de stad.

Op de maandag en dinsdag hadden we kerstviering op school. Maandag was er een dienst verzorgd door de leerlingen, met zang, toneel en dans. Waarna er vervolgens gezamelijk werd gegeten en op dinsdag was het de beurt aan de leerkrachten. Iedereen had wat te eten meegenomen. Kip, pasta's, salade's, gevulde eieren, ijs en voor de gezonde mensen ook nog appels. Na een gezellig samen zijn, was het tijd om naar huis te gaan en dat betekende...vakantie!

Op eerste kerstdag hebben we samen met de Johnny's bij ons thuis gegeten. Iedereen had wat lekkers gemaakt en rond half 4 kwamen de Johnny's om zo de rest van de avond te genieten van allerlei lekkere hapjes en drankjes, met op de achtergrond vrolijke kerstmuziek. Het kerstgevoel zoals in Nederland, in de winter met een kerstboom en veel familie om je heen, was niet na te bootsen, maar gelukkig hadden we elkaar en hebben we er samen voor gezorgd dat het een heerlijke kerst werd.

Tweede kerstdag hebben we '' All you need is love'' gekeken. Gezellig met zijn allen warme chocolademelk met slagroom drinken, terwijl het buiten bijna 30 graden is. Het is wat onwerkelijk, maar heeft zeker bijgedragen aan het kerstgevoel. s' Avonds zijn we uit eten geweest bij Baka Foto. Een van de beste restaurants in Suriname. We kregen allerlei verschillende gerechten op tafel en hebben heerlijk genoten.

Na kerst komt oud en nieuw, en dat was zeker te merken. Bombel en pagarra's. Surinamers schieten heel wat vuurwerk af en dit begint al dagen van tevoren en gaat door tot dagen na oud en nieuw. Er is ons meerdere keren verteld dat oud en nieuw het feest van het jaar is in Suriname. Dus de verwachtingen zijn hoog. Op oudjaarsdag zijn we rond 11 uur naar het centrum gegaan, om daar de pagarra estafette mee te maken. We stonden als sardientjes in blik, zo dicht op elkaar. Het was ontzettend druk, maar de sfeer zat er goed in. We hebben lekker gedanst onder de Surinaamse zon en hebben s'middags lekker op het terras gezeten bij t'Vat. Alleen al met 'mensen kijken' kan je je dag vullen. Want wat veel verschillende, bijzondere en aparte mensen zie je op straat. s' Avonds zijn we rond een uur of negen terug naar huis gegaan, om daar van het vuurwerk, de oliebollen en de champagne te genieten samen met de Johnny's. Eén januari waren we door onze huisbaas uitgenodigd bij Soho-lounge om wat te komen eten en drinken. Hier hebben we de feestdagen afgesloten.

Tot slot hebben we vanmorgen meegedaan aan de Bigi Broki Waka. Een loop over de grootste brug van Suriname. De Bigi Broki Waka is vergelijkbaar met de nieuwjaarsduik in Nederland en vind altijd een van de eerste dagen van het nieuwe jaar plaatst. We liepen met de kinderen van onze school en liepen slechts 2,5 kilometer. Achteraf gelukkig maar, want halverwege de brug begon het te regenen en de regen is tot nu toe nog niet opgehouden. Het is helaas niet alleen maar zonneschijn in Suriname.

Echte meisjes in de jungle

Afgelopen donderdag om 05:30 uur werden we opgehaald door drie jeeps, om vervolgens een start te maken met onze vijf daagse tour naar het binnenland. Er stonden ons vier nachten in hangmatten slapen te wachten, baden in de rivier, lange wandeltochten, het spotten van wilde dieren, rust en gezelligheid. Echte meisjes en Marien in de jungle dus.

Een 10 uur durende reis stond ons in het vooruitzicht. Met onderweg een aantal stops, voor onder andere een ontbijt en lunch, zijn we na een lange reis over onverharde bauxietwegen aangekomen in Apoera. Het dorp Apoera ligt aan de Corantijnrivier, met uitzicht op Guyana aan de overzijde van de rivier. Het word bewoond door de inheemse bevolking. Het dorp kent veel gebruiken van de inheemse cultuur. Tijdens een wandeling door het dorp zijn wij hier ook getuige van geweest. Het dorp kent een kaptein en een onder-kaptein, een medicijnman en toen we bij een van de hutjes aankwamen lag daar piranha en een brulaap op de barbeque. In de avond zijn we naar de plaatselijke uitgaansgelegenheid geweest, om daar een drankje te nuttigen.

De volgende morgen was het alweer vroeg tijd om op doorreis te gaan naar Blanche Marie. De route naar onze locatie was een opzichzelf staand avontuur. De onverharde weg door het bos kende kuilen van bijna een meter, waterplassen en hoge heuvels en dalen, waar de jeeps met veel moeite doorheen kwamen. Bij onze locatie aangekomen, hebben we onze hangmatten opgehangen en zijn we richting de watervallen gelopen. Door de geringe regenval waren de watervallen niet op hun best, maar ondanks dat was het prachtig en hebben we heerlijk genoten op de rotsen. 's Avonds zijn we gaan jagen in het bos. Helaas hebben we niets gevangen, maar we hebben wel kunnen oefenen door met het jachtgeweer te schieten. Daarna hebben we een kampvuur gemaakt en weerwolven gespeeld, toen iedereen moe en voldaan was zijn we onze hangmatten ingekropen.

Dag drie was alweer aangebroken en onze reis zette zich voort. De reis naar de Ralleighvallen duurde bijna de hele dag. Eerst een aantal uur in de jeeps en vervolgens vier uur lang met een boot het water op. De tocht op het water ging niet zonder slag of stoot. Door de lage waterstand moesten we regelmatig uitstappen om de boot verder over de zandbanken te slapen. Maar uiteindelijk zijn we aangekomen op onze adembenemende locatie. De volgende ochtend stond ons een lange wandeltocht te wachten, dus iedereen ging vroeg naar bed. Of beter gezegd, naar zijn hangmat.

Zondag begon onze wandeltocht naar de Voltzberg. Een weg van smalle paden, takken, boomwortels, natuurgeuren en geluiden, apen en slangen, met als eind resultaat het uitzicht over de hele jungle. De tocht naar de berg toe duurde 3,5 uur, waarna we nog een klim moesten maken van 20 minuten. Op handen en voeten moesten we over de stijle rotsen, om uiteindelijk de top van de berg te bereiken. Toen ons anderhalf uur eerder werd verteld dat we de berg in de verte gingen beklimmen, dacht ik dat er een grap werd gemaakt. Hoe was het mogelijk om zo'n stijle berg te beklimmen en dat zonder haken, helmen en klimgordels. Ik dacht even dat ik dood ging, want mijn conditie is niet optimaal bleek. Daarnaast werkte de felle zon en de warmte ook niet bevordelijk. Maar aangekomen was het zeker de moeite waard. Boven op de berg werden we verrast door een zwerm van duidenden braziliaanse killer bees 'Apis mellifera scutellata'. Deze killer bee blijkt al meerdere slachtoffer gemaakt te hebben, ze zijn agressief en een aanval is dodelijk. De gidsen renden naar beneden, gingen achter bosjes zitten en anderen lagen op de grond. Het leek wel een scene uit een spannende film. Gelukkig was ik mij op dat moment minder bewust van het gevaar wat de bijen met zich meebrachten. Na de terugweg, welke eveneens 3,5 uur duurde, kwamen we weer aan bij onze locatie. Toen iedereen aan het zwemmen was, maar ik mezelf lekker had opgefrist met een douche, zag ik ineens allemaal aapjes in de boom vlak naast ons verblijf. Het bleek dat je deze aapjes bananen kon voeren. Ik wou er niet meer weg, wat indrukwekkend om zoiets mee te maken en wat een prachtige dieren.s' Avonds hebben we weer een kampvuur gemaakt, met een dansje en een drankje hebben we onze geweldige dag afgesloten.

De volgende morgen zijn de echte ' die-hards', waaronder ik natuurlijk, nog een twee uur durende tocht naar de moedervallen wezen maken. Het water hoor je al van een afstand en bij de moedervallen aangekomen kan je alleen nog genieten. Geen verdere toeristen, geen attracties, alleen jezelf en de natuur om je heen.

Na de tocht naar de moedervallen, zat ons avontuur er alweer bijna op. Er stond ons alleen nog een acht uur durende terugreis te wachten. De spullen werden weer in de boot geladen en onze reis naar huis was aangebroken. Voor allen van ons een emotioneel moment, het samen zijn, de natuur en de sfeer om ons heen hebben ons goed gedaan en dat gaan we ontzettend missen. Op dat moment dacht ik heel even 'ik wil hier nooit meer weg'.

Zon, Suriname rivier, Strand.

Afgelopen week hebben we een drukke week achter de rug. Dinsdag, 25 november, was het Onafhankelijkheidsdag in Suriname. We zijn naar Lelydorp gegaan, een dorp een aantal kilometer verderop. Lelydorp moest ‘the place to be’ zijn op Onafhankelijkheidsdag. Daar aangekomen zagen we diverse gezellige eettentjes en een vrolijke menigte mensen. We zijn op zoek gegaan naar een leuk terrasje en hebben hier de rest van de middag plaatsgenomen. Helaas hadden we de hele dag last van buien en moesten we ons continu van buiten naar binnen verplaatsen en andersom. Rond vijf uur, toen president Bouterse eindelijk had plaats genomen en het volk meer dan een uur had laten wachten, ging de parade van start. Geen parade met muziek, wagens en dansende mensen, maar een parade met agenten, militairen en een orkest. Leuk om te zien, maar echt spectaculair was het niet. Er inmiddels uitziende als een bezopen kat, zijn we terug gegaan naar Paramaribo.

Woensdag kregen we een brief van Sint en Piet dat we donderdag om 9 uur bij de Johnny’s, de andere Suriname groep welke aan de Johnnystraat wonen, moesten zijn. Daar aangekomen stond er een zak met cadeautjes en gedichten klaar, stonden de pepernoten, chips en andere lekkernijen op tafel en werd de sinterklaasmuziek opgezet. Sinterklaasavond kon beginnen. We zijn allen verwend met hilarische gedichten en lieve cadeautjes.

Afgelopen vrijdag hadden we een bruiloft van een collega zorgleerkracht van een andere school. We hadden de bruid in spé slechts een keer ontmoet, maar ondanks dat waren we uitgenodigd voor de receptie. Ze trouwde niet in het wit omdat ze inmiddels al 17 jaar samen waren, kinderen hadden en dus geen maagd meer is. Het was een creoolse bruiloft en had Afrikaanse invloeden. De bruid was in het blauw en het gebouw was versierd met blauwwitte accessoires. De bruidstaart zag er prachtig uit. Het uiterlijke vertoon is immers sterk van belang, dit was ook te zien omdat bijna de hele avond in het teken stond van foto’s maken. Tijdens het aansnijden van de taart moesten er in plaats van één stukje, tien stukken taart gegeten worden en bij het aanbreken van de campagne werd er in plaats van één fles meerdere flessen geopend, dit alles voor de perfecte foto. Terwijl er mensen gingen zingen en een dansgroep een optreden gaf, zat het bezoek ongeïnteresseerd aan de kant hun bak met nasi of bami op te eten. Toen het eten op was ging het meeste bezoek weer naar huis. Het valt me op dat het beeld wat wij in Nederland hebben van Surinaamse feesten, met zingende, dansende en etende mensen, een vertekend beeld is. Het eten is zeker een belangrijk aspect tijdens Surinaamse feesten. De dansende mensen zijn echter ver te zoeken.

Het weekend zijn we naar Overbridge geweest voor een mini-vakantie. Overbridge is een standje gelegen aan de Surinamerivier. Vrijdag avond hebben we inkopen gedaan voor de BBQ. Kip, garnalen, brood, salade en wijn, daar komen wij ons weekend wel mee rond. Op zaterdag ochtend stond te taxi voor de deur en moesten alle koffers, boodschappen en overige bagage de auto in. Na ongeveer een uur rijden kwamen we bij Overbridge aan. We logeerden in een mooie lodge, met uitzicht op het water en de jungle. Bij aankomst regende het, dus hebben we eerst genoten van een kopje koffie met speculaasbrokken, nog altijd in de Sinterklaasstemming. Toen het droog was hebben we heerlijk gerelaxt en in de avond hebben we de BBQ aangestoken. Genieten! De volgende dag hadden we veel geluk met het weer, wat in deze tijd van het jaar zeldzaam genoemd mag worden. De zon scheen de hele dag. We hebben heerlijk in onze hangmatten bij het stand gelegen en in de middag hebben we de BBQ weer aangestoken. We hebben twee heerlijke dagen gehad. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en rond vijf uur zijn we weer opgehaald en naar huis gebracht. Gelukkig staat ons komend weekend weer een mooi weekend weg te wachten en worden we donderdag om 04:30 uur 's ochtends opgehaald voor een 5-daagse trip de jungle in. Hierover volgende keer meer!

Hooggeëerd bezoek

Afgelopen week, 15 november, was het eindelijk zover. Mama en Esther kwamen aan in Suriname voor een onvergetelijke week. Koffers vol spullen voor de Fatimaschool zijn meegekomen naar hier. Op de maandag werd mama direct aan het werk gezet, ze moest namelijk een lezing houden op de basisschool waar ik mijn project doe. De lezing ging over trauma's bij kinderen.

Op dinsdag was ik jarig. Ik ben deze dag letterlijk en figuurlijk in het zonnetje gezet. Nog nooit heb ik zo’n zonnige verjaardag gehad. Het allermooiste verjaardagscadeau was natuurlijk mijn bezoek vanuit Nederland. Maar in de ochtend was er tijd om vele lieve berichten en cadeaus, meekregen vanuit Nederland, in ontvangst te nemen. Vervolgens zijn we na een lekker ontbijt opgehaald voor de jeepsafari. Een dag lang met een jeep door de jungle en genieten van de natuur. In de avond zijn we uit eten gegaan, samen met mijn huisgenoten. Bij het restaurant aangekomen zag ik de ballonnen al hangen. Staande op mijn versierde 'verjaardags-stoel' werd het ‘happy birthday’ mij toegezongen. Al met al heb ik een onvergetelijke verjaardag gehad.

De woensdag zijn we naar Santigron geweest.Santigron is een mooi gelegen Marron dorp van de stam der Saramaccaners aan de Saramacca rivier, zo'n 30 kilometer vanaf Paramaribo. Santigron is het enige traditionele Marrondorp dat dicht bij de stad ligt. Het dorp is bijzonder omdat er verschillende marronstammen met elkaar samen leven.
Aangekomen in het dorp hebben we een rondleiding gekregen door het dorp. Dit was heel bijzonder omdat we tijdens deze wandeling een goede indruk kregen van de geschiedenis van het dorp, het traditionele leven van de Marrons en hun cultuur. Zo heeft iedere familie één of meerdere gebedshuizen, hier vereren ze geesten en wanneer vrouwen ongesteld zijn moeten ze deze periode uitzitten in het vrouwenhuis, een roze gebouw aan de rand van het dorp. Na de rondleiding hebben we genoten van een heerlijke lunch, bestaande uit o.a. pindarijst, een speciaal feestgerecht voor de Marrons, groenten, salade, vlees, vis en fruit. Al het eten werd gemaakt door bewonders van het dorp zelf. Na de lunch hebben we een cultureel dansoptreden mee mogen maken, ondersteund door Apintie drums. Daarna hebben we een boottocht gemaakt over de Sarramaccarivier. Bij terugkomst nog een drankje en toen was het helaas weer tijd om terug naar de stad te gaan.

De donderdag hebben we de dolfijnen, kaaimannen en plantage tour gedaan. Om 13:00 uur moesten we aanwezig zijn bij de Leonsberg, waar een mooi houten bootje op ons stond te wachten. Na een klein kwartiertje varen kwamen we aan op een plek waar de Atlanthische oceaan en de Suriname- en de Commewijnerivier in elkaar samenliepen. De kans dat we dolfijnen zouden spotten was klein, aangezien het die dag regende. Maar gelukkig lieten de dolfijnen, mede door het hoge gegil van Evianne, zich al snel zien. Dit was een heel bijzonder moment en we hebben eindeloos genoten van de rondzwemmende en springende dolfijnen.

Na het ' dol-fijne' avontuur zijn we naar Nieuw Amsterdam gevaren, waar we Fort Nieuw-Amsterdam hebben bezocht. Het fort diende als verdedigingslijn tegen binnenvallende vijandelijke vloten. In de gevangenis waren vier isoleercellen. Hierin was een houten brits en een emmer maar er was geen daglicht. Men werd er minstens een week lang opgesloten en mocht alleen eenmaal per dag naar buiten om te eten, dit bestond uit water en brood. Met een gemiddelde temperatuur van 30 graden stonk het erg in die cellen. Slaven werden hier gevangen gehouden en rondom het fort zijn plantages aangelegd. Tijdens het bezoek van Fort Nieuw-Amsterdam hebben we een stukje geschiedenis gezien over de slavernij in Suriname.

Na dit bezoek zijn we verder gevaren naar de plaats waar onze gids op dit moment verblijft. Bij aankomst hebben we genoten van een lekkere Surinaamse maaltijd, rijst met kip. Vervolgens zijn we staande achterop de laadbak van een Jeep een stukje gaan rijden. We zijn langs het primitieve hutje, welke nog in aanbouw was, van de gids gereden en zijn diverse kleine dorpen gepasseerd. Toen het eenmaal donker was zijn we met een korjaal het moeras ingevaren. Van top tot teen, letterlijk, ingesmeerd met deet tegen de muggen. Ik zat achterop de boot en voor ik het wist was er een kaaiman gevangen en kreeg ik deze in mijn schoot gedrukt. In totaal hebben we drie kaaimannen gevangen, waarvan twee kleine en een grotere. Met de kaaiman op schoot hebben we nog een stuk door het moeras gevaren, waar we konden genieten van de sterrenhemel, de junglegeluiden, de vuurvliegjes en vele andere indrukken.

Ik heb ontzettend genoten van de tijd dat mama en Esther er waren en zaterdag middag brak helaas het moment van afscheid nemen weer aan. Gelukkig stond mij zaterdag avond een leuke verrassing te wachten, want mijn fantastische groepsgenoten hadden een partybus voor mijn verjaardag geregeld. Al swingend zijn we door de stad gereden en zo kon ik mijn verdriet gelukkig weer een beetje vergeten!

En....actie!

Inmiddels ben ik alweer op de helft van mijn avontuur, de hoogste tijd om mijn verhalen weer met jullie te delen. Als ik terug kijk op de afgelopen maanden heb ik een ontzettend leuke en leerzame tijd gehad. We hebben nog maar zeventien dagen stage te gaan en dat terwijl we nog achtenvijftig dagen hebben voordat we weer thuis zijn. Nog heel wat leuke, vrije, dagen te gaan.

Ons project verloopt op dit moment goed, we zijn druk bezig en al aardig op dreef. We hebben een 'complimenten dag' gehad voor een positieve ‘vibe’ op school, verder hebben we iedere donderdag een inloopspreekuur en zijn we inmiddels gestart met de SOVA-training voor de derde en vierde klas. Het inloopspreekuur is boven verwachting goed verlopen. Tijdens het eerste inloopspreekuur waren er al direct twee kinderen die met ons in gesprek wouden. Vandaag zijn we met de SOVA-training begonnen. Eerst hebben we de training met de vierde klas gedaan en daarna met de derde klas. Het was allemaal wat onwennig, maar er is al heel wat bereikt.

De contacten met collega's zijn ook erg leuk. Zo zijn we met onze collega's naar de bioscoop geweest. We zijn naar de film Annabelle geweest, een heuse horrorfilm. Gillend zaten onze collega's, zoals vele andere Surinamers, in de bioscoop. Verder hebben we een echte Surinaamse verjaardag meegemaakt, inclusief een heel Surinaams buffet bestaande uit Surinaamse bami, heel veel kip, taart, aardappelsalade en al het andere wat niet meer in mijn maag paste. Erg bijzonder om mee te maken en vooral ook erg mooi dat we hierbij van de Surinaamse gastvrijheid hebben mogen genieten.

Tot slot zijn we naar een Katholieke kerkdienst geweest van het RKBO, Roomst katholiek bijzonder onderwijs, waar wij ons project doen. Ik was nog nooit in een katholieke kerk geweest, dus het was voor mij een hele belevenis.

In the jungle, the mighty jungle

Afgelopen weekend was het zover. Na veel overleg, teleurstellingen en besluiteloosheid hadden we eindelijk onze eerste trip geboekt. Dit weekend zijn we naar Berg en Dal, het Stuwmeer en Brownsberg geweest.

Afgelopen zaterdag werden we al vroeg opgehaald en gingen we op weg naar t’ Vat waar onze gids ons al op stond te wachten. Een Bob Marley-achtig type, met dreads van een meter en een grote ‘’I love SU’’ ketting om zijn nek. Onze spullen werden in een bus geladen en daar gingen we dan, op naar de Zipline. We hebben eerst een tussenstop gemaakt om ons ontbijt te nuttigen. Broodjes met kaas, ongeboren kip, een kopje koffie of een kopje thee. Met een volle maag konden we weer op pad. Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan bij ‘Berg en Dal’. Bibberend en vol zenuwen kregen we onze veiligheidsgordel om. Helm, check. Zekeringen, check. Een goed humeur, check. En daar gingen we dan, op naar de eerste Zip line. Zo stoer als ik was, ging ik als eerste van de eerste drie afdalingen af. Al snel wende het en ging de angst over in adrenaline. Een parcours van anderhalf uur met 7 kabelbanen, een touwbrug en een ladder. De baan over de Suriname rivier was 38 meter hoog. Even voelde ik me zo vrij als een vogel.

Na de Zip line zijn we naar het Brokopondomeer gereden om daar te genieten van het water. de rust en de piranha's...althans, dat was de bedoeling. We zouden gaan zwemmen en piranha's gaan vissen. Helaas hebben we niets kunnen vangen, wat achteraf gezien misschien ook wel een geruststelling was.

Vervolgens zijn we naar onze accomodatie gegaan op de Brownsberg, met een prachtig uitzicht over de jungle en het stuwmeer. De avond hebben we doorgebracht met een lekkere Surinaamse maaltijd door Jenny de keukenprinses, zie onderstaande tekst, en een kampvuur.

Ala presi Jenny d'a botri.
Ala presi Jenny d'a botri.
Ala presi pemi waka Jenny d'a botri.

De volgende morgen hebben we om 6 uur onze wekker gezet om te genieten van de zondsopgang. We hebben onze ogen uitgekeken en genoten van de rust en het geluid van brulapen op de achtergrond.

Na een stevig ontbijt met pompelmoes, bananen en pannekoeken zijn we begonnen aan onze wandeling naar de watervallen. De heenweg was een daling en was nog wel te doen, maar de terugweg hadden we nogal onderschat. Het was een forse klim. Over boomstronken heen, stenen, rondsen en de weg leek eindeloos. En toen waren ze er eindelijk...de apen. Prachtig om te zien. Vele apen, zowel brulapen als kapucijner apen, slingerden door de bomen boven ons. Zij maakten de zware tocht gelukkig weer helemaal goed!

Vakantie met een vleugje stage

Inmiddels zijn we, na een moeizame en langzame start, twee week begonnen met ons project op een katholieke basisschool, namelijk de Fatimaschool. De school ligt een van de mindere buurten van Suriname. Beter gezegd, de kogelgaten zitten in de ruiten. Veel kinderen hebben problemen in hun thuissituatie. Misbruik, mishandeling en verwaarlosing zijn veel voorkomend, maar ook armoede zorgt voor problemen. Daarnaast leven de kinderen buiten schooltijd veel op straat en hebben ouders weinig toezicht. Dit leidt tot concentratieproblemen en probleemgedrag op school. Wij zullen het schoolmaatschappelijk werk op deze school opzetten en handreikingen geven aan de zorgleerkrachten die al werkzaam zijn op deze school.

De cultuur op de school is totaal anders dan wat wij in Nederland kennen. De leerlingen worden hier gedrild en wanneer zij iets verkeerd doen wordt er tegen hen geschreeuwd, met de lineaal op tafel geslagen of worden ze hardhandig vastgepakt. Dit is soms schokkend om te zien en horen.

De kinderen zijn veelal blij met onze komst en trekken erg naar ons toe. Wat natuurlijk niet vreemd is, gezien het bovenstaande. Dagelijks krijgen we bij aankomst op een schoolplein een 'brasa' van de kinderen, die ons enthousiast tegemoet rennen.

Afgelopen week hebben we een introductieprogramma gedraaid samen met de twee zorgleerkrachten die al werkzaam zijn op de school. Voor de kleuters hadden we een poppenkast voorstelling over pesten en liefde voor elkaar. De eerste en tweede klas heeft een levensweg gemaakt, de derde en vierde een soort talentenshow waarbij hun talenten werden gefilmd, de vijfde en de zesde klas heeft een film gekeken met een aantal vragen die van toepassing kunnen zijn op hun leven. Door dit introductieprogramma hebben we de kinderen beter leren kennen en hebben de zorgleerkrachten zichzelf weer op de kaart gezet. Wat ons de komende weken gaat brengen blijft een verrassing. De ene dag zijn er redelijk wat werkzaamheden en de andere dag is één grote pauze. Van hard werken hebben ze hier in ieder geval nog niet gehoord. Maar daar ga ik natuurlijk geen probleem van maken!

Home is where the .... is

Home is where the... heart is? Nee, home is where the problems are.

We zitten inmiddels een week in ons huis aan de Hugostraat en hebben in deze korte tijd al een heel aantal 'avonturen' met betrekking tot ons huis meegemaakt. Toen we afgelopen week thuis kwamen van een lekker dinner, stond ons een verrassing te wachten. We liepen de keuken binnen en de hele vloer was nat. Het bleek dat de wasmachine, welke we een aantal uur eerder aan hadden gezet, had gelekt. Met als gevolg dat er in de keuken, Evianne haar kamer en de gang vijf centimeter water stond. De samenwerking werd bij deze getest en iedereen pakte wat hij pakken kon. Met emmers, scheppen, glazen en blikken hebben we het huis weer water-vrij gekregen.

De dagen die hierop volgden verliepen afwisselend en met diverse kleine 'problemen'. Wel stroom, geen stroom. Wel water, geen water. Wel airco, geen airco. Een koude koelkast, een lekkende koelkast. Goede en minder goede momenten wisselden elkaar gedurende de week af.

Op zaterdag besloten we naar het zwembad te gaan. Het plan was de bus te pakken, maar drie kwartier later waren we niet veel verder. Een nederlandse vrouw bood aan ons een lift te geven, want anders konden we 'wachten tot we een ons wegen'. Ze bracht ons naar oasis, waar we naast lekker zwemmen, ook heerlijk konden eten, sporten en relaxen. Na een middag ontspannen, ondanks de paar kleine regen druppels, namen we een taxi naar huis. Op de weg richting huis werden de wegen steeds natter en meer voorzien van plassen water. Eenmaal thuis aangekomen zagen we dat een deel van ons dak van ons huis was gewaaid. Wat vervolgens in de voortuin is beland, voor de voordeur en leunend op de garage. Voor de zoveelste keer besloten we onze huisbaas te bellen...

De 'problemen' maken het voor mij alleen maar avontuurlijk en horen bij het leven in een ontwikkelingsland.