Afgelopen donderdag om 05:30 uur werden we opgehaald door drie jeeps, om vervolgens een start te maken met onze vijf daagse tour naar het binnenland. Er stonden ons vier nachten in hangmatten slapen te wachten, baden in de rivier, lange wandeltochten, het spotten van wilde dieren, rust en gezelligheid. Echte meisjes en Marien in de jungle dus.

Een 10 uur durende reis stond ons in het vooruitzicht. Met onderweg een aantal stops, voor onder andere een ontbijt en lunch, zijn we na een lange reis over onverharde bauxietwegen aangekomen in Apoera. Het dorp Apoera ligt aan de Corantijnrivier, met uitzicht op Guyana aan de overzijde van de rivier. Het word bewoond door de inheemse bevolking. Het dorp kent veel gebruiken van de inheemse cultuur. Tijdens een wandeling door het dorp zijn wij hier ook getuige van geweest. Het dorp kent een kaptein en een onder-kaptein, een medicijnman en toen we bij een van de hutjes aankwamen lag daar piranha en een brulaap op de barbeque. In de avond zijn we naar de plaatselijke uitgaansgelegenheid geweest, om daar een drankje te nuttigen.

De volgende morgen was het alweer vroeg tijd om op doorreis te gaan naar Blanche Marie. De route naar onze locatie was een opzichzelf staand avontuur. De onverharde weg door het bos kende kuilen van bijna een meter, waterplassen en hoge heuvels en dalen, waar de jeeps met veel moeite doorheen kwamen. Bij onze locatie aangekomen, hebben we onze hangmatten opgehangen en zijn we richting de watervallen gelopen. Door de geringe regenval waren de watervallen niet op hun best, maar ondanks dat was het prachtig en hebben we heerlijk genoten op de rotsen. 's Avonds zijn we gaan jagen in het bos. Helaas hebben we niets gevangen, maar we hebben wel kunnen oefenen door met het jachtgeweer te schieten. Daarna hebben we een kampvuur gemaakt en weerwolven gespeeld, toen iedereen moe en voldaan was zijn we onze hangmatten ingekropen.

Dag drie was alweer aangebroken en onze reis zette zich voort. De reis naar de Ralleighvallen duurde bijna de hele dag. Eerst een aantal uur in de jeeps en vervolgens vier uur lang met een boot het water op. De tocht op het water ging niet zonder slag of stoot. Door de lage waterstand moesten we regelmatig uitstappen om de boot verder over de zandbanken te slapen. Maar uiteindelijk zijn we aangekomen op onze adembenemende locatie. De volgende ochtend stond ons een lange wandeltocht te wachten, dus iedereen ging vroeg naar bed. Of beter gezegd, naar zijn hangmat.

Zondag begon onze wandeltocht naar de Voltzberg. Een weg van smalle paden, takken, boomwortels, natuurgeuren en geluiden, apen en slangen, met als eind resultaat het uitzicht over de hele jungle. De tocht naar de berg toe duurde 3,5 uur, waarna we nog een klim moesten maken van 20 minuten. Op handen en voeten moesten we over de stijle rotsen, om uiteindelijk de top van de berg te bereiken. Toen ons anderhalf uur eerder werd verteld dat we de berg in de verte gingen beklimmen, dacht ik dat er een grap werd gemaakt. Hoe was het mogelijk om zo'n stijle berg te beklimmen en dat zonder haken, helmen en klimgordels. Ik dacht even dat ik dood ging, want mijn conditie is niet optimaal bleek. Daarnaast werkte de felle zon en de warmte ook niet bevordelijk. Maar aangekomen was het zeker de moeite waard. Boven op de berg werden we verrast door een zwerm van duidenden braziliaanse killer bees 'Apis mellifera scutellata'. Deze killer bee blijkt al meerdere slachtoffer gemaakt te hebben, ze zijn agressief en een aanval is dodelijk. De gidsen renden naar beneden, gingen achter bosjes zitten en anderen lagen op de grond. Het leek wel een scene uit een spannende film. Gelukkig was ik mij op dat moment minder bewust van het gevaar wat de bijen met zich meebrachten. Na de terugweg, welke eveneens 3,5 uur duurde, kwamen we weer aan bij onze locatie. Toen iedereen aan het zwemmen was, maar ik mezelf lekker had opgefrist met een douche, zag ik ineens allemaal aapjes in de boom vlak naast ons verblijf. Het bleek dat je deze aapjes bananen kon voeren. Ik wou er niet meer weg, wat indrukwekkend om zoiets mee te maken en wat een prachtige dieren.s' Avonds hebben we weer een kampvuur gemaakt, met een dansje en een drankje hebben we onze geweldige dag afgesloten.

De volgende morgen zijn de echte ' die-hards', waaronder ik natuurlijk, nog een twee uur durende tocht naar de moedervallen wezen maken. Het water hoor je al van een afstand en bij de moedervallen aangekomen kan je alleen nog genieten. Geen verdere toeristen, geen attracties, alleen jezelf en de natuur om je heen.

Na de tocht naar de moedervallen, zat ons avontuur er alweer bijna op. Er stond ons alleen nog een acht uur durende terugreis te wachten. De spullen werden weer in de boot geladen en onze reis naar huis was aangebroken. Voor allen van ons een emotioneel moment, het samen zijn, de natuur en de sfeer om ons heen hebben ons goed gedaan en dat gaan we ontzettend missen. Op dat moment dacht ik heel even 'ik wil hier nooit meer weg'.